Toch een blog

Hoewel mijn jongste zoon nog niet zelf uit bed kan klimmen, lijkt het er vanochtend al meteen op dat hij met zijn verkeerde been uit bed gestapt is. Dat kan gebeuren, en het feit dat je een dreumes bent is een goed excuus om je verder niet druk te maken om de invloed die jouw humeur heeft op je huisgenoten.

Er moet van alles gebeuren in huis, wat met een 1-jarige erbij meestal niet erg snel gaat. Dat geeft niet en kan ook heel gezellig zijn, maar met een boze 1-jarige wordt het best frustrerend. Ik vouw de was op terwijl hij dingen uit de wasmand trekt en ze daarna door de kamer gooit. Ik ruim dingen op terwijl hij andere dingen uit de kast trekt. Hij wil (heel lief) helpen met stofzuigen, maar als ik zelf ook de rest van de kamer stofzuig en daarna de stofzuiger wil opruimen wordt hij boos. Slapen wil ook niet lukken. Samen een boekje lezen is gezellig, maar zelfs dat eindigt in een huilbui nadat ik geduldig tien keer Nijntje heb voorgelezen en dat niet nog een elfde keer wil doen. Op een onbewaakt ogenblik voel ik voorzichtig in zijn mond. Aha. Een scherp puntje, hoektand nummer drie is doorgekomen. Hoektand nummer vier nog niet, maar kondigt zijn doorbraak aan met een bubbel die er pijnlijk uitziet.

En dan was ik ook nog van plan om een stukje te schrijven voor op mijn blog. Tegen beter weten in ga ik aan tafel zitten met pen en papier. Zoon komt bij me staan. Op de tafel om precies te zijn. Wil in mijn koffie roeren, met mijn schrijfblok spelen. Als hij mijn bril van mijn neus pakt word ik echt boos, een dikke traan biggelt over zijn wang. Terwijl hij mijn pen probeert af te pakken, waar hij dan wel weer om moet lachen, vraag ik me af of ik ergens vandaag nog ongestoord een kop koffie kan drinken, of ik niet beter moet opvoeden, of ik wel genoeg aandacht aan mijn kinderen geef, hoe ik op deze manier ooit iets moet schrijven, waarom ik ook alweer een blog was begonnen en of mijn huis ooit nog netjes wordt.

Een poosje later. We hebben grote broer en zus opgehaald van school, een broodje gegeten, zijn teruggefietst naar school en weer naar huis. Opnieuw huilen omdat het tijd is om naar bed te gaan. Ik bedenk hoe frustrerend het soms moet zijn om 1 jaar te zijn. Nog niet vooruit kunnen kijken, nog niet kunnen relativeren. Nog nauwelijks uit kunnen leggen wat je bedoelt. Een klein lijfje hebben dat al heel wat kan, maar ook nog regelmatig struikelt, botst, en hoe goed je ook je best doet nog lang niet alles voor elkaar krijgt wat je zou willen doen. Even later kijk ik om het hoekje. Uit protest heeft hij zijn sokken uitgetrokken en uit bed gegooid voordat hij ging liggen. Ik leg de deken over zijn blote voeten en kijk hoe lief hij ligt te slapen.

Na een koude winterochtend met een verdwaald sneeuwbuitje is het een onverwachts mooie middag. De zon schijnt, ik trek mijn jas aan en drink in alle rust koffie op het bankje in de tuin. Probeer nog een paar regels op te schrijven, maar besluit dat wat ik in mijn hoofd had vandaag niet meer gaat lukken. Doe alsnog de rest van de dingen die ik vanochtend in huis van plan was. Om drie uur haal ik een vrolijk mannetje uit bed, zijn boze bui is achtergebleven in dromenland.

's Avonds als alle kinderen slapen kijk ik terug op de dag. Die was eigenlijk best inspirerend. Daar ga ik eens een blogje over schrijven.

Blije baby

Dat je baby blij is, wie wil dat nou niet? Van Pampers willen ze ons via veelvuldige reclamespotjes en advertenties laten geloven dat ze onze baby's blij willen maken. Het enige dat we daar zelf nog voor hoeven te doen is naar de winkel gaan en hun luiers kopen. Hoe makkelijk is het bereiken van geluk.

We zien schattige slapende baby's die zo lekker liggen te slapen vanwege hun luier die tot wel 12 uur droog aanvoelt. Baby's met hun haar door de war die zo vrolijk wakker worden vanwege hun fijne luier. Ze melden dat de luiers 'onovertrefbaar droog' blijven 'voor non-stop speeltijd'.

De gedachte erachter is simpel:
baby plast → luier voelt droog → baby blij

Niet hardop gezegd, maar wel gesuggereerd wordt het omgekeerde:
baby plast → luier voelt nat → baby niet blij

Ik vond luierreclames vroeger al irritant en de gedachte erachter belachelijk. Het was de tijd dat ik altijd een heel genuanceerde mening had (vandaar dat 'belachelijk'). De tijd dat tv kijken de ultieme manier was om huiswerk maken nog even uit te stellen. De tijd dat de nog niet wegbezuinigde Loeki de Leeuw de reclameblokken opvrolijkte met zijn 'asjemenou'. De tijd dat ik beweerde dat als ik later kinderen zou krijgen, ik net als mijn ouders dat hadden gedaan (die daar trouwens begin jaren tachtig al veruit mee in de minderheid waren), gewoon katoenen luiers zou gaan gebruiken. Vanwege de afvalberg die er door wegwerpluiers veroorzaakt werd. En vanwege het in mijn ogen belachelijke idee 'hoe droger de luier hoe blijer de baby' - als ze niet voelen dat ze nat zijn, worden ze toch veel minder snel zindelijk?

Helaas, jammer van mijn tieneridealen en de afvalberg, maar toen onze eerste baby werd geboren leken katoenen luiers eigenlijk geen optie; ik had geen idee hoe dat aan te pakken en ik kende niemand die ze gebruikte.

Toen een paar jaar later ons tweede kindje werd geboren kwam ik op internet wat dingen tegen over katoenen luiers. Bestelde er een paar om uit te proberen. En binnen een paar maanden tijd bleek dat zo goed bij ons te passen dat we overgingen op katoenen luiers (tegenwoordig vaak wasbare luiers genoemd omdat ze behalve van katoen ook gemaakt kunnen zijn van materialen als bamboe of polyester). Nog weer wat jaren verder werd onze jongste geboren, voor wie we ook inmiddels anderhalf jaar vrolijk luiers wassen.

Hoe zit dat nou met dat blije gevoel vanwege een droge luier? Natuurlijk is een natte luier niet fijn. Maar de conclusie dat daarom een luier altijd droog moet aanvoelen vind ik, nou ja, om niet het woord 'belachelijk' te gebruiken, wat zal ik zeggen, onjuist. Je zou ook kunnen zeggen dat als een luier nat aanvoelt, dat een signaal is om een droge luier aan te doen. En dan krijg je zoiets:
baby plast → luier voelt nat → baby niet blij → droge luier → baby blij

Door wasbare luiers te gaan gebruiken werd ik me er meer van bewust dat de luierperiode een voorbereidingstijd is op een leven zonder luiers. We begonnen ook eerder met de luier af en toe af te doen en een potje in de kamer te zetten. Ja, het kost meer tijd. Vaker verschonen, meer was. Maar ik zie die tijd als een investering die zeker de moeite waard is. Ik zie het als winst als een kindje voelt dat hij nat is als hij geplast heeft en dat het fijn is om een droge luier te krijgen. Dat hij leert dat het erbij hoort dat hij geen 'non-stop speeltijd' heeft, omdat de kleuterjuf over een paar jaar ook verwacht dat hij niet non-stop aan zijn kasteel in de bouwhoek blijft bouwen terwijl hij eigenlijk naar de wc moet.

Wegwerpluiers zijn in mijn ogen vooral erg makkelijk. Iets waar ik dankbaar gebruik van maak als het zo uitkomt, op vakantie bijvoorbeeld. Maar echt niet noodzakelijk om ervoor te zorgen dat je baby blij is.

Dan kom ik nog op een moeilijk puntje. Ik wil niet beweren dat iedereen wasbare luiers zou moeten gebruiken. Ik wil liever niet iets schrijven waar ik iemand mee voor het hoofd zou kunnen stoten. Ik weet niet of ik wel iets wil schrijven over luiers. Maar ik heb er blijkbaar wel al twintig jaar een mening over. Toen ik zelf net moeder was geworden had ik er graag wat over willen horen of lezen. En ik had met mezelf afgesproken dat ik zou gaan schrijven zonder al te kritisch te zijn op mezelf, zonder al te veel na te denken over wat anderen er van zouden vinden, gewoon kijken wat er uit mijn pen komt. Nu ik erover nadenk is het waarschijnlijk best moeilijk (en mogelijk best saai) om alleen dingen te schrijven waar iedereen zich in kan vinden. Alleen moet ik zelf nog een beetje aan dat idee wennen. Omdat ik toch al de moeite heb genomen om dit stukje te schrijven, klik ik bij deze maar gewoon op 'publiceren'.

Schrijven

rondfladderende gedachten vangen

van alle kanten bekijken
er woorden aan geven

ze mooi neerzetten
er zin aan geven

en als ze het papier raken
weer loslaten

Reading Challenge (voordat ik begin)

Wat ik me nog even afvraag over de Reading Challenge. Zet ik alle boeken die ik gelezen heb erop, of zal ik sommige weglaten (of zelfs niet gaan lezen) omdat ik ze niet zo mooi op mijn lijstje vind staan? Of anders gezegd, wil ik gewoon een overzicht van alle boeken van een jaar tijd, of wil ik een zo mooi en interessant mogelijk lijstje? In het laatste geval, wil ik me dan niet mooier voordoen dan ik ben? Wat lees in eigenlijk in een jaar tijd? Wat las ik bijvoorbeeld in 2013?

Een kleine zoektocht verder blijkt dat het verrassend makkelijk is om antwoord te krijgen op die laatste vraag. Van de boeken in de boekenkast weet ik nog wel welke ik dit jaar las. En als ik inlog bij de site van de bibliotheek staat daar zowaar een overzicht van alles wat ik wanneer heb geleend. De tijdschriften, kookboeken en boeken die ik niet (uit)las eruit gefilterd, weet ik ineens best nauwkeurig hoeveel en wat ik las in 2013. Een overzicht:

* Van je familie moet je het hebben (David Sedaris)
* 400 brieven van mijn moeder (Joseph Oubelkas)
* Eenvoudig opvoeden (Kim John Payne) en How2talk2kids (Adele Faber) - twee wat mij betreft zeker aan te raden boeken over opvoeden
* More or less (Jeff Shinabarger)
* Dieren eten (Jonathan Safran Foer)
* Rokjesdag en andere lenteverhalen (Martin Bril)
* En dan nog iets (Paulien Cornelisse)
* De overkant van de rivier (Jan Siebelink)
* Waar blijft de ziel? (Bert Keizer)
* Vijftien romans, samengevat: tien met titels als 'De roep van je hart' (Kim Vogel Sawyer) en 'De vroedvrouw van de Amish' (Mindy Starns Clark) en vijf met titels als 'Kus me Kate' (Melissa Nathan) en 'Het geheime leven van een ploetermoeder' (Fiona Neill)
* Herlezen: de eerste vier boeken van de serie van De aardkinderen (Jean M. Auel), Zwerftocht met Korilu (Thea Beckman)

Ik heb eigenlijk geen idee hoeveel boeken ik normaal gesproken lees in een jaar tijd, maar als ik dit zo zie denk ik dat het er in 2013 meer waren dan gemiddeld. Dat had waarschijnlijk te maken met een baby in huis - veel gelezen met een in slaap vallend jochie op de bank, en vanwege veel gebroken nachten ook meer behoefte om bij vlagen boeken te lezen die fijn en meeslepend zijn maar niet te ingewikkeld en met zeker weten een goed einde. Daarnaast ben ik meer dan gemiddeld in de bibliotheek geweest. Dit vanwege vaak op maandagavond nog even met lezende zoon naar de bieb aan het eind van de straat om nieuwe Kameleonboeken te halen. En als we daar dan toch waren, kon ik net zo goed ook wat boeken voor mezelf meenemen.

Conclusie: met terugwerkende kracht heb in 2013 alvast geoefend voor de Reading Challenge. De 25 boeken heb ik gehaald. Er zitten boeken bij die me aan het denken gezet hebben, boeken die me hebben geraakt, boeken waarmee ik fijn een paar uur van de wereld was. Alles bij elkaar best leuk, zo'n lijstje. Zolang er niet al te veel boeken tussen zitten met titels als 'het geheime leven van een ploetermoeder' geloof ik niet dat ik het nodig vind het lijstje mooier of interessanter te maken dan het is. Dus in 2014 mogen gewoon alle boeken die ik lees erop.

Ik duik maar weer eens in een boek.

Kapper

Mijn vijfjarige dochter wilde graag naar de kapper. Daar was ze dan ook best lang niet geweest. En hoe langer je niet naar de kapper gaat, hoe langer je haren worden. Prachtig, vind ik, maar niet altijd even praktisch. Het kammen was ook niet altijd even gezellig ('au mama, je moet het veel langzamer doen'). Maar op de een of andere manier kwam het er toch steeds niet van om naar de kapper te gaan.

Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik zelf het liefst zo min mogelijk naar de kapper ga. Dat is een stuk goedkoper en bespaart me een hoop gepruts aan mijn hoofd, en vooral hoef ik dan niet allemaal van die vragen te beantwoorden of ik nog verzorging in mijn haar wil, wat ik er zelf in smeer, of ik nog gel wil en föhnen, want nee, dat wil ik dus allemaal niet (nee echt niet, ik wil echt alleen maar knippen), want nog meer gepruts en dan vind ik de hele dag mijn haar raar ruiken, kortom, ik voel me er gewoon niet zo gemakkelijk onder.

Mijn dochter daarentegen wordt heel blij van naar de kapper gaan. Vanmiddag liepen we er samen langs, was het niet druk maar nog wel voor sluitingstijd, konden de boodschappen die we eigenlijk gingen doen wel wachten en ging het er dus echt van komen. Van haar mocht er wel heel veel van af (ze wees ongeveer tot haar oren). Tot op haar schouders leek mij wel veel genoeg. De kapster keek eens en zei dat het misschien wel lang genoeg was om te doneren. Als je dan een vlecht heb die lang genoeg is, knippen ze die af voor het goede doel. Dochter wist dat al zei ze, 'dan sturen ze het op naar een mevrouw die er pruiken van maakt voor kinderen die geen haar meer hebben omdat ze heel ziek zijn', dat had de juf een keer verteld.

Haar haren werden gevlochten en opgemeten. Lang genoeg voor het goede doel. Zeker weten? Tot op de schouders werd dan tot boven de schouders, maar ze knikte ja, dus zei ik ook ja. Glunderend keek ze in de spiegel hoe haar vlecht werd afgeknipt. Ze hield haar hoofd netjes stil, kletste met de lieve kapster en genoot van de aandacht. Ik dacht aan de bos met haren die ze had toen ze geboren werd. Ik dacht aan zieke kinderen met haren die uitvallen door de chemokuren. Ik zag mijn blije meisje, haar prachtige koppie met haren die wel wat korter waren geworden dan ik verwacht had, en was onverwachts blij om bij de kapper te zijn.

Boekenlijst

Het idee van de Reading Challenge: lees 25 boeken in een jaar tijd en houd er online een lijstje van bij. Wat mij betreft een heel goed idee – elkaar inspireren om (meer) te lezen, met aan het eind van het jaar een overzicht van wat je zoal leest in een jaar tijd. Een gelukkige samenloop van omstandigheden dat het jaar net begonnen is, dat ik bovendien net een weblog ben begonnen, en ook nog eens van lezen houd. Ik doe mee!

Bij het plan om een jaar lang een lijst bij te houden van boeken die je hebt gelezen, dreven mijn gedachten terug naar een andere lijst met boeken die ik ooit maakte. Die in de laatste jaren van de middelbare school, de Boekenlijst genoemd. Een lijst waar dus niet zomaar alle boeken op mochten. Alleen echte Literatuur, dertig stuks maar liefst. Met alleen lezen was je er nog niet, je moest er ook boekverslagen van maken (of naar de bibliotheek fietsen en daar ter plekke een samenvatting overschrijven, of kopiëren, tien cent per kopie). En voor je eindexamen Nederlands kreeg je een mondeling over je boekenlijst. Het idee dan niet te weten waar je het over had was reden genoeg voor mij om alle boeken netjes te lezen. Niet altijd leuk, want literatuur kan naar, raar of onbegrijpelijk zijn (zeker voor een zestien-/zeventienjarige) en een goed einde is niet gegarandeerd. De lijst zelf moet nog wel ergens op zolder liggen, maar waar? Een paar boeken die ik me zo nog weet te herinneren:

Max Havelaar – Multatuli
Indrukwekkende aanklacht tegen de koloniale misstanden van toen. Niet makkelijk om te lezen, maar voordeel daarvan was wel dat het extra indruk maakte op je boekenlijst. In het kader van ‘moet je gelezen hebben’ – al is het alleen al om de vele verwijzingen naar dit anderhalve eeuw oude boek in kranten, boeken en op koffieverpakkingen te kunnen plaatsen.

Kinderjaren - Jona Oberski
Dun boek, zo uit, maar onvergetelijk, hartverscheurend autobiografisch verhaal over een jongetje in een concentratiekamp.
 
Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan - Louis Couperus
Het enige wat ik nog weet over dit boek is dat er een familiegeheim was, genaamd ‘het Ding’ (belangrijk detail, niet te vergeten voor tijdens je mondelinge examen). Helaas is de rest van het verhaal toch echt uit mijn geheugen verdwenen. 

Snikken en grimlachjes – Piet Paaltjens
Omdat er ook dichtbundels en boeken uit voorgaande eeuwen op de lijst moesten staan, sloeg deze dichtbundel uit 1867 twee vliegen in één klap. Grappig, droevig en ironisch tegelijk. 

Nooit meer slapen – W.F. Hermans
Treurig boek waarin alles uiteindelijk hopeloos en doelloos lijkt te zijn. Ik heb het vorig jaar herlezen en voelde me er weer net zo treurig van, maar het is prachtig geschreven (en wordt tot de meesterwerken van de Nederlandse literatuur gerekend).

Geld speelt geen rol - Marten Toonder
De tekeningen staan boven de tekst in plaats van in ballonnetjes, maar toch, een stripboek dat op je lijst mocht! Als iedereen had geluisterd naar de boeken over Olivier B. Bommel en Tom Poes had de economische crisis volgens mij makkelijk voorkomen kunnen worden.

Na mijn eindexamen heeft het wel wat jaren geduurd voordat ik weer eens een boek las dat tot de Nederlandse literatuur gerekend wordt. Lezen omdat het moet is soms leuk, soms niet. Maar temidden van wiskundige formules, economische modellen en de geschiedenis van de Koude Oorlog was dat lezen van een lijst met boeken helemaal zo gek nog niet.

Nog even terug naar de boeken die ik komend jaar wil gaan lezen. Voor de Reading Challenge krijg je geen cijfer. Er hoeft niet alleen literatuur op te staan. Je hoeft er zelfs geen boekverslagen over te maken. Maar er af en toe een blogje over schrijven lijkt me dan wel weer heel leuk.

Boek

al het andere om je heen vergeten
de tijd voor je uitduwen
- nog één hoofdstuk dan -
 
het geluk van bladzijden vol letters
die woorden vormen, zinnen,
tot leven komen

meeslepend, hartverscheurend
ontroerend, fascinerend
hilarisch, hartverwarmend

wit papier met zwarte inkt,
in te kleuren door je eigen fantasie
een boek, een verhaal, een wereld