Vier jaar geleden gingen we verhuizen. Van onze flat met balkon naar een huis met een tuin. De tuin zag ik al al helemaal voor me. Bessenstruiken, een appelboom en gras om met je bloten voeten op te lopen.
Toen we voor het eerst even met z'n allen gingen kijken bij het huis waar we zouden gaan wonen was het commentaar van onze zoon van toen vijf: 'waar is het gras - want ik mocht toch grasmaaien?'.
Geen gras dus. Ook geen bessenstruiken of appelboom. Wel heel veel tegels trouwens. Ook best handig.
Inmiddels hebben we nog steeds geen gras. En ook geen appelboom. Maar wel bessenstruiken. En wat word ik daar blij van!
Zo plantte ik dit voorjaar een braamstruik. Wat een mooie roze bloemetjes kwamen er aan, de braam in wording kan je er al in zien zitten. Veel bramen hebben we er niet van gegeten, maar het was dan ook nog maar een heel klein struikje.
Rode bessen hebben we ook. De blijdschap van de ontdekking van het eerste rood geworden besje maakte ruimschoots goed dat we er uiteindelijk maar een te verwaarlozen aantal bessen van hebben gegeten.
En dan de frambozen. Tegelijk met de braamstruik geplant, een struikje van een centimeter of dertig hoog met een paar blaadjes eraan. Hij groeide en groeide. We plukten er wat frambozen van. Er kwamen nog meer bloemetjes aan, en nog meer. In september waren er elke dag wel een paar rijp. Vandaag plukte ik onderstaande handvol, bijna de allerlaatste van de struik.
Goed. Het is geen manden vol, potten jam en nog over om uit te delen hoeveelheid. Maar ik word er dus echt heel erg blij van...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten