de herfstzon schijnt
laat mijn zorgen verdwijnen
laat mijn zorgen verdwijnen
ze stelt me gerust
fluistert dat na de winter de lente begint
paddenstoelen onder een blauwe lucht
ik doe mijn jas nog even uit
ik doe mijn jas nog even uit
zaterdag 15 november 2014
dinsdag 4 november 2014
Reading Challenge - columns
De ideale schoonzoon - Herman Koch
Als je je ogen dicht hield, had het iets van glamour - Aaf Brandt Corstius
Nog leuker dan een leuke column, vind ik een boek met een hele verzameling leuke columns.
Zo las ik "De ideale schoonzoon" van Herman Koch. Fijne columns over zijn leven als schrijver, over zaken als reizen, geluk, familie en wachten.
En dan was daar "Als je je ogen dicht hield, had het iets van glamour" van Aaf Brandt Corstius, met columns die ze schreef voor de nrc.next. Ze schreef ze in 2006 en 2007 over onderwerpen als plekken waar ze naar toe ging, van het Boekenbal tot de Huishoudbeurs, en de politiek (o ja, Balkenende was minister-president en Rita Verdonk kreeg zoveel voorkeursstemmen dat we dachten dat het niet zoveel meer zou worden met Mark Rutte). Ik moest er zo vaak hardop om lachen, dat oudste zoon verzuchtte: "kan je dat lachen niet ergens anders doen, het leidt me af". Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet het geduld had om te wachten met verder lezen totdat ik helemaal alleen was. Waarvoor excuses aan mijn huisgenoten.
Minstens net zo hard moest ik vorig jaar lachen om "Het jaar dat ik (2x) moeder werd" van Aaf Brandt Corstius, met columns over haar twee kinderen die in een jaar tijd geboren werden.
Als je je ogen dicht hield, had het iets van glamour - Aaf Brandt Corstius
Nog leuker dan een leuke column, vind ik een boek met een hele verzameling leuke columns.
Zo las ik "De ideale schoonzoon" van Herman Koch. Fijne columns over zijn leven als schrijver, over zaken als reizen, geluk, familie en wachten.
En dan was daar "Als je je ogen dicht hield, had het iets van glamour" van Aaf Brandt Corstius, met columns die ze schreef voor de nrc.next. Ze schreef ze in 2006 en 2007 over onderwerpen als plekken waar ze naar toe ging, van het Boekenbal tot de Huishoudbeurs, en de politiek (o ja, Balkenende was minister-president en Rita Verdonk kreeg zoveel voorkeursstemmen dat we dachten dat het niet zoveel meer zou worden met Mark Rutte). Ik moest er zo vaak hardop om lachen, dat oudste zoon verzuchtte: "kan je dat lachen niet ergens anders doen, het leidt me af". Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet het geduld had om te wachten met verder lezen totdat ik helemaal alleen was. Waarvoor excuses aan mijn huisgenoten.
Minstens net zo hard moest ik vorig jaar lachen om "Het jaar dat ik (2x) moeder werd" van Aaf Brandt Corstius, met columns over haar twee kinderen die in een jaar tijd geboren werden.
maandag 3 november 2014
Reading Challenge - Luchtvissers
Luchtvissers - Gerwin van der Werf
Teksten op de achterflap van boeken, ik heb het er niet zo op. Ik lees ze liever helemaal niet, en als ik ze al lees, dan met bijna dichtgeknepen ogen, zodat ik tussen de spleetjes door net een beetje kan lezen waar het over gaat, maar de rest niet per ongeluk ook lees, zodat ik al weet waar het boek over gaat.
Wie verzint die teksten eigenlijk? Mag ik even kwijt dat ik vind dat er op de gemiddelde achterflap al veel te veel over het verhaal verteld wordt? Een beetje in de trant van:
"Q. komt in een langdurige tweestrijd terecht als ze moet kiezen tussen X. of Z. Wat zal ze kiezen, wie komt ze op haar weg nog meer tegen en zal het langverwachte geluk haar uiteindelijk toelachen of niet? Een roman over volwassen worden, keuzes maken en moed."
Ik weet nu dus al dat:
a) het boek over Q., X. en Z. en nog meer andere mensen gaat
b) dat het boek een langdurige tweestrijd gaat beschrijven
c) dat op het einde Q. moedig gaat zijn, een keuze gaat maken, volwassen is geworden en bovendien gelukkig
Maar dit alles wilde ik nog niet weten, want ik ging het boek lezen om het te weten te komen. Ik wil een boek liever zalig onwetend lezen, dus vermijd ik achterflap-informatie zoveel mogelijk. Om dezelfde reden vind ik trailers van films trouwens ook een erg hoog spoiler-gehalte hebben. In een minuut tijd komen fragmenten van scenes uit de hele film voorbij, zelfs van bijna op het eind.
Twee nadelen heeft wel. Dat achterflapmijdende gedrag.
1) Het is moeilijker om vantevoren in te schatten of je het boek leuk gaat vinden of niet
2) Als je blogjes wilt schrijven over de boeken die je zelf gelezen hebt, voelt het alsof je zelf een soort achterflappen aan het schrijven bent. Tenzij je helemaal niks over het verhaal vertelt, maar ja, dan heb je ook zo weinig te zeggen.
Eén van de boeken die ik helemaal blanco begon te lezen, is 'Luchtvissers' van Gerwin van der Werf. Puur op het gegeven dat ik zijn columns in Trouw over zijn werk als docent op een middelbare school graag lees, leende ik dit boek. Ik moet zeggen dat het nogal anders was dan ik verwacht had op basis van zijn columns die grappig zijn en scherp en goed geschreven en gaan over het dagelijkse leven van lessen, pubers, schoolreisjes en toetsen. Dat krijg je er dus van, als je aan een boek begint zonder de achterkant gelezen te hebben.
Het boek begint met een citaat uit 'Nooit meer slapen' van W.F. Hermans. Toen had ik eigenlijk al kunnen weten dat dit niet echt een vrolijk boek zou worden. Maar na de eerste bladzijde wilde ik verder lezen, en nog verder, en het uitlezen, en na het einde het liefst ook nog weten hoe het verhaal daarna verder zou gaan.
Wanhoop, geheimen, schuld, (on)geloof, eenzaamheid... en dat alles op een eiland dat is afgesloten van de buitenwereld. Hopeloosheid afgewisseld door sprankjes hoop. Zoveel ellende als erin voorkomt, zo boeiend, mooi en spannend is het geschreven. Een verhaal dat je grijpt en 's avonds laat nog wakker doet liggen.
Teksten op de achterflap van boeken, ik heb het er niet zo op. Ik lees ze liever helemaal niet, en als ik ze al lees, dan met bijna dichtgeknepen ogen, zodat ik tussen de spleetjes door net een beetje kan lezen waar het over gaat, maar de rest niet per ongeluk ook lees, zodat ik al weet waar het boek over gaat.
Wie verzint die teksten eigenlijk? Mag ik even kwijt dat ik vind dat er op de gemiddelde achterflap al veel te veel over het verhaal verteld wordt? Een beetje in de trant van:
"Q. komt in een langdurige tweestrijd terecht als ze moet kiezen tussen X. of Z. Wat zal ze kiezen, wie komt ze op haar weg nog meer tegen en zal het langverwachte geluk haar uiteindelijk toelachen of niet? Een roman over volwassen worden, keuzes maken en moed."
Ik weet nu dus al dat:
a) het boek over Q., X. en Z. en nog meer andere mensen gaat
b) dat het boek een langdurige tweestrijd gaat beschrijven
c) dat op het einde Q. moedig gaat zijn, een keuze gaat maken, volwassen is geworden en bovendien gelukkig
Maar dit alles wilde ik nog niet weten, want ik ging het boek lezen om het te weten te komen. Ik wil een boek liever zalig onwetend lezen, dus vermijd ik achterflap-informatie zoveel mogelijk. Om dezelfde reden vind ik trailers van films trouwens ook een erg hoog spoiler-gehalte hebben. In een minuut tijd komen fragmenten van scenes uit de hele film voorbij, zelfs van bijna op het eind.
Twee nadelen heeft wel. Dat achterflapmijdende gedrag.
1) Het is moeilijker om vantevoren in te schatten of je het boek leuk gaat vinden of niet
2) Als je blogjes wilt schrijven over de boeken die je zelf gelezen hebt, voelt het alsof je zelf een soort achterflappen aan het schrijven bent. Tenzij je helemaal niks over het verhaal vertelt, maar ja, dan heb je ook zo weinig te zeggen.
Eén van de boeken die ik helemaal blanco begon te lezen, is 'Luchtvissers' van Gerwin van der Werf. Puur op het gegeven dat ik zijn columns in Trouw over zijn werk als docent op een middelbare school graag lees, leende ik dit boek. Ik moet zeggen dat het nogal anders was dan ik verwacht had op basis van zijn columns die grappig zijn en scherp en goed geschreven en gaan over het dagelijkse leven van lessen, pubers, schoolreisjes en toetsen. Dat krijg je er dus van, als je aan een boek begint zonder de achterkant gelezen te hebben.
Het boek begint met een citaat uit 'Nooit meer slapen' van W.F. Hermans. Toen had ik eigenlijk al kunnen weten dat dit niet echt een vrolijk boek zou worden. Maar na de eerste bladzijde wilde ik verder lezen, en nog verder, en het uitlezen, en na het einde het liefst ook nog weten hoe het verhaal daarna verder zou gaan.
Wanhoop, geheimen, schuld, (on)geloof, eenzaamheid... en dat alles op een eiland dat is afgesloten van de buitenwereld. Hopeloosheid afgewisseld door sprankjes hoop. Zoveel ellende als erin voorkomt, zo boeiend, mooi en spannend is het geschreven. Een verhaal dat je grijpt en 's avonds laat nog wakker doet liggen.
Abonneren op:
Posts (Atom)