Vorig jaar op 19 december begon ik met dit weblog. Omdat ik het een jaar zou gaan proberen, en omdat ik geen betere naam wist te bedenken, en omdat ik niet ging uitstellen met beginnen totdat ik een goede naam, lay-out of plan van aanpak had, noemde ik het Jaartje bloggen en begon.
Niet dat ik nu wel een plan van aanpak heb, of een andere naam, of over de lay-out heb nagedacht, of er al over uit ben waarom ik eigenlijk precies zou willen bloggen. Maar hoewel ik zou denken dat het logisch is als je altijd al schrijft, en dan een weblog begint om daar stukjes op te zetten, was het eerder andersom. Mijn weblog zette me aan het schrijven. En daar werd ik boven verwachting blij van.
Weet je wat, ik doe gewoon nog een jaar. Leuk dat je meeleest!
vrijdag 19 december 2014
maandag 8 december 2014
Zelf doen
Mijn leuke peuter is bijna twee-en-een-half en is begonnen aan het serieuze zelf-doen.
Vaak gaat het zelf-doen op eigen initiatief. Zo was ik nog niet op het idee gekomen om mijn tweejarige al een mes te geven bij het eten. Daarom pakt hij gewoon mijn mes en gaat enthousiast zijn brood smeren. Vanwege zijn verontwaardiging als het niet mag, en omdat ik het knap vind dat hij het zelf kan en er zo zijn best op doet, laat ik hem zijn gang gaan. Meestal (behalve als ik echt geen tijd en/of zin heb om te wachten tot hij klaar is en na afloop zijn handen/kleren/de tafel pindakaas-vrij te maken).
Hij wil graag stofzuigen. Dat gaat het allerbeste als ik het hem helemaal zelf laat doen. Het lijkt niet de meest efficiënte manier van stofzuigen, maar na allerlei frustraties, waaronder een boze peuter omdat ik hem wilde helpen, of omdat ik nadat hij gestofzuigd had ook nog zelf wilde stofzuigen, dit alles in combinatie met dat ik stofzuigen helemaal niet leuk vind, heb ik ontdekt dat ik het echt het beste los kan laten (en daarnaast gewoon af en toe zelf uitgebreid te stofzuigen). Het gaat zo: ik zet de stofzuiger in de kamer neer. Dan vraagt hij of hij mag stofzuigen. Ik zet de stofzuiger op de zachtste stand, de slang op de kortste stand en zet hem aan. Ik heb nu alle tijd om de vloer op te ruimen. Hij doet echt zijn best en wil ook de plekjes doen die ik aanwijs waar kruimeltjes liggen. Dan weersta ik de neiging om alle hoekjes nog even goed te doen en laat hem zelf op de knop drukken waarmee de stekker weer in de stofzuiger verdwijnt.
Hij wil liever met mijn pen in mijn schrift schrijven dan met zijn stiften in zijn eigen kleurboek.
Het liefst wil hij zelf zijn kleren aan- en uitdoen, maar dat is nog wel moeilijk, zeker omdat winterkleren en -jassen nou eenmaal moeilijker zijn dan dunne zomerkleren. Kon hij de schoenen op onderstaande foto nog helemaal zelf aandoen, met zijn nieuwe schoenen met zowel rits als klittenband lukt dat niet meer.
Schreef ik nog geen drie maanden geleden over hoe hij leerde praten, nu kan hij liedjes zingen ("Hinterklaas is harig"), gevoelens verwoorden ("helemaal dietig") en grapjes maken. Hij heeft een eigen mening over dingen. Hij kan die verwoorden in lange zinnen, zoals toen ik bananen in de blender deed om smoothie te maken en hij verontwaardigd zei "wat doe jij met die bananen?".
Waarschijnlijk is het best nuttig dat hij mijn geduld oprekt en af en toe tot het uiterste test. Nog afgezien daarvan vind ik mijn peuter nog zo lief klein en tegelijkertijd al zo knap, slim en grappig. Trots is denk ik het goede woord.
Vaak gaat het zelf-doen op eigen initiatief. Zo was ik nog niet op het idee gekomen om mijn tweejarige al een mes te geven bij het eten. Daarom pakt hij gewoon mijn mes en gaat enthousiast zijn brood smeren. Vanwege zijn verontwaardiging als het niet mag, en omdat ik het knap vind dat hij het zelf kan en er zo zijn best op doet, laat ik hem zijn gang gaan. Meestal (behalve als ik echt geen tijd en/of zin heb om te wachten tot hij klaar is en na afloop zijn handen/kleren/de tafel pindakaas-vrij te maken).
Hij wil graag stofzuigen. Dat gaat het allerbeste als ik het hem helemaal zelf laat doen. Het lijkt niet de meest efficiënte manier van stofzuigen, maar na allerlei frustraties, waaronder een boze peuter omdat ik hem wilde helpen, of omdat ik nadat hij gestofzuigd had ook nog zelf wilde stofzuigen, dit alles in combinatie met dat ik stofzuigen helemaal niet leuk vind, heb ik ontdekt dat ik het echt het beste los kan laten (en daarnaast gewoon af en toe zelf uitgebreid te stofzuigen). Het gaat zo: ik zet de stofzuiger in de kamer neer. Dan vraagt hij of hij mag stofzuigen. Ik zet de stofzuiger op de zachtste stand, de slang op de kortste stand en zet hem aan. Ik heb nu alle tijd om de vloer op te ruimen. Hij doet echt zijn best en wil ook de plekjes doen die ik aanwijs waar kruimeltjes liggen. Dan weersta ik de neiging om alle hoekjes nog even goed te doen en laat hem zelf op de knop drukken waarmee de stekker weer in de stofzuiger verdwijnt.
Hij wil liever met mijn pen in mijn schrift schrijven dan met zijn stiften in zijn eigen kleurboek.
Het liefst wil hij zelf zijn kleren aan- en uitdoen, maar dat is nog wel moeilijk, zeker omdat winterkleren en -jassen nou eenmaal moeilijker zijn dan dunne zomerkleren. Kon hij de schoenen op onderstaande foto nog helemaal zelf aandoen, met zijn nieuwe schoenen met zowel rits als klittenband lukt dat niet meer.
Schreef ik nog geen drie maanden geleden over hoe hij leerde praten, nu kan hij liedjes zingen ("Hinterklaas is harig"), gevoelens verwoorden ("helemaal dietig") en grapjes maken. Hij heeft een eigen mening over dingen. Hij kan die verwoorden in lange zinnen, zoals toen ik bananen in de blender deed om smoothie te maken en hij verontwaardigd zei "wat doe jij met die bananen?".
Waarschijnlijk is het best nuttig dat hij mijn geduld oprekt en af en toe tot het uiterste test. Nog afgezien daarvan vind ik mijn peuter nog zo lief klein en tegelijkertijd al zo knap, slim en grappig. Trots is denk ik het goede woord.
Abonneren op:
Posts (Atom)