Mooie dag

Het was zo'n mooie dag vandaag dat we naar de kinderboerderij gingen, jongste zoon en ik. Niet naar die met de enge kippen, maar die andere, waar het hek naar het gedeelte met de dieren aan het begin van de middag ook nog eens dicht is. Als je in de grote wiebelauto zit kan je de dieren wel zien, maar ze zijn ver genoeg weg om niet eng te zijn. We hoorden de hanen kraaien en we deden onze jas uit, zo warm was het in de zon.

Mijn leuke peuter eet graag en vaak. Als ik de ontbijtspullen niet meteen afruim, gaat hij bijvoorbeeld rustig om kwart voor 9 als we zijn broer en zus naar school hebben gebracht voor de tweede keer ontbijten. Als hij iets op heeft (of nog voordat hij de laatste hap op heeft) vraagt hij bijna standaard 'mag ik nog een banaan' / 'mag ik nog toetje' / 'mag ik meer taart' / 'mag ik nog een koekje'? Ook als we niet aan het eten zijn bedenkt hij vaak van alles wat hij wel zou willen eten.

Hij weet er vragen van te maken die zo leuk zijn dat je haast niet meer kan weigeren. Op het bankje in de zon schreef ik even mee.

"Ik heb zin in een boterham lusten.
Ik heb zin in wel een boterham lusten.
Ik heb zin wel een boterham lusten.
Ik heb zin wel een broodje lusten.
Ik heb zin in wel een broodje lusten.
Mag ik een broodje?
Met kokosbrood?
Mag dat mam?"

(dit alles een uurtje na de lunch...)

We hadden geen fototoestel bij ons, maar eenmaal weer thuis was de lucht nog steeds zo mooi blauw en zagen we deze leuke luchtballon voorbijkomen.
 

Paddenstoelenboom (haiku)

dode boom was kaal
versierd door paddenstoelen
bloeit hij weer opnieuw

 

Herfstvakantie

Het is herfstvakantie en we hebben vandaag niks in het bijzonder te doen, zoon, dochter, zoon en ik. Fijn is dat, maar tegen 11 uur begint jongste zoon op de bank te springen en met dingen te gooien en denk ik dat het tijd is om lekker naar buiten te gaan. De kinderboerderij lijkt mij een goed idee. Hem ook, voor de rest is het enthousiasme wat minder groot. Het blijft raar hoe we in een schoolweek meestal best snel klaar zijn en gewoon op tijd school komen en hoe het in de vakantie zomaar een uur kan duren voor we met z'n allen de deur uit zijn. Maar goed, de een wil liever naar de stad, ik zeg dat ik met hem ook altijd naar de kinderboerderij ging toen hij drie was en dat vindt hij ook wel weer een redelijk argument. De ander wil wel naar de kinderboerderij maar dan naar die andere. We vinden een compromis. Naar de kinderboerderij die dichtbij de stad zit zodat we daarna nog even naar de stad kunnen en dan gaan we ook naar de speelgoedwinkel.

We komen aan bij de kinderboerderij. Kijken bij de konijnen is leuk, ze lijken op onze eigen Bruintje maar dan veel groter, andere zijn zwart en ze zien er heel lief uit. We lopen verder maar daar gaat het mis. Er lopen kippen. Los. Dit blijkt ineens de grootste angst van de peuter waarvan ik dacht dat hij lekker even kon rennen en spelen. Hij wil alleen nog maar opgetild worden. We gaan op het bankje zitten, hij klampt zich aan me vast en wil geen stap meer verzetten. Hij wil ook niet op de fiets waar je rondjes mee kan fietsen en al helemaal niet naar de koeien of de paarden.

Weet je wat, we gaan naar de speeltuin buiten het hek, daar zijn geen dieren. Hij gaat een paar keer van de hoge glijbaan, maar dan komt er allemaal lawaai van verderop. Ze zijn aan het snoeien/ grasmaaien/ maakt niet uit, het maakt lawaai. Jongste zoon klampt zich weer aan me vast. Zijn broer en zus vermaken zich trouwens uitstekend.

We houden het voor gezien, we gaan naar de stad. Bij de Hema een paar laarzen ruilen en croissantjes kopen. Bij de speelgoedwinkel kijken (de peuter zit overal aan, ze willen van alles maar we kopen niks, dat idee). Ik vond het bij de kinderboerderij leuker, maar hier is de peuter duidelijk weer meer op zijn gemak. We gaan weer naar de fiets. Ik vraag of hij niet meer bang is. Verbaasd kijkt hij om zich heen, natuurlijk niet - "Hier zijn toch geen kippen?".

Heen en weer

Het was een heen-en-weer-fiets-dag vandaag. Ik verplaats me meestal per fiets en leg daarbij best wat kilometers af. Niet dat ik die altijd tel, maar vandaag deed ik dat wel, vanwege dit blogje.

Vanochtend bracht ik zoon en dochter naar school (1,6 km) en fietste via de peuterspeelzaal van jongste zoon (1,4 km) weer naar huis (1,1 km).

Het was mijn vrije ochtend en om kwart voor 11 ging ik nog snel even naar de stad en de markt (3,5 km). Om half 12 fietste ik terug naar school (3 km) en weer via de peuterspeelzaal (1,4 km) naar huis (1,1 km).

Om 1 uur moesten zoon en dochter weer op school zijn (1,6 + 1,6 km) en om kwart over drie weer worden opgehaald (nog een keer 1,6 + 1,6 km).

Meestal heb ik het op dagen zoals deze wel zo'n beetje gehad aan het einde van de middag, maar vandaag lukte het ook nog om naar de sportschool te gaan (2,1 km). Daar sloeg ik de hometrainer over en al lopend, handfietsend, crosstrainend en roeiend 'verplaatste' ik me ook nog een kilometer of zeven. En fietste ik weer naar huis (2,1 km).

Kom ik toch alles bij elkaar opgeteld uit op dertig kilometer. Dit alles binnen een straal van 3,5 kilometer.

Niet dat ik het erg vind, al dat gefiets. Meestal word ik er blij van (vooral als het lekker weer is, wat het gelukkig best vaak is). Alleen soms, soms bekruipt me het gevoel dat ik in kringetjes heen en weer blijf gaan zonder echt ergens uit te komen. Maar hee, ik blijf er wel fit bij.

Toen en nu

Ze waren samen tv aan het kijken. Terwijl ik daar een foto van maakte zag ik het nog zo voor me, jaren geleden, hoe ze ook zo tv keken en ik daar een foto van maakte.

Sommige dingen veranderen, andere niet.

Die benen, wow, wat zijn die een eind gegroeid in vijf-en-een-half jaar tijd.

Zelfde bank, zelfde tv, ander huis.
Twee kindjes werden er drie.

Zomaar een traan.
Wat lief!